مردی که نامش بر سر زبان‌ها نیفتاد
یک مردم‌شناس با اشاره به علاقه و شیفتگی محسن میهن‌دوست به فرهنگ عامه می‌گوید: کسانی که کار تحقیقی می‌کنند و کار برای‌شان جدی است، نامشان چندان سرزبان‌ها نمی‌افتد و خودشان هم چنین قصدی ندارند.
محمد اسدیان- پژوهشگر انسان‌شناسی و زبان‌شناس و از همکاران محسن میهن‌دوست در گفت‌وگو با کا 118، در پی درگذشت این پژوهشگر فرهنگ عامه، اظهار کرد: ما هم اتاق و همکار بودیم. کار او بیشتر در زمینه فرهنگ عامه بود و بر این بخش متمرکز بود. او عاشق و شیفته این کار بود و دائما در کار و تلاش بود، همیشه او را در حال جست‌وجو می‌دیدیم. او آثار زیادی در کارنامه خود دارد که شاید بتوان با فاصله‌ای از درگذشتش، به بررسی کارهایش پرداخت.
او سپس گفت: درگذشت او برای فرهنگ عامه ضربه جبران‌ناپذیری بود زیرا او بسیار کار کرد، به ویژه داستان‌های عامیانه. این پژوهشگر به تحلیل‌هایی دست زد که در جای خود ارزشمند و خودویژه است، یعنی مختص خود او است. از شنیدن خبر درگذشت او بسیار متأثر شدم و الان تمرکز این را ندارم که کارهای او را بشمارم و درباره اهمیت هرچه بیشتر آن‌ها صحبت کنم.
اسدیان همچنین بیان کرد: زمانی که میهن‌دوست بازنشسته شد و به شهر خود، مشهد برگشت در آنجا هم بیکار ننشست و کارهای بسیار برجسته‌ای در زمینه فرهنگ عامه انجام داد. او با شاهنامه فردوسی، ادبیات کهن و ادبیات معاصر آشنایی داشت و این شناخت او در پژوهش‌هایش تأثیرگذار بود و می‌توانست در تحلیل‌های تطبیقی خود، از این دانش خود بهره بگیرد.
این مردم‌شناس درباره این‌که با وجود کارهای بسیار میهن‌دوست به نظر می‌رسد در سطح عامه مردم شناخته شده نبود، توضیح داد: او بسیار فعال بود. او در مرکز مردم شناسی ایران وابسته به وزارت فرهنگ و هنر سابق کار می‌کرد؛ کسانی که کار تحقیقی می‌کنند و کار برای‌شان جدی است، نامشان چندان سر زبان‌ها نمی‌افتد و خودشان هم چنین قصدی ندارند. این سوال را از شما می‌پرسم چندتا از پژوهشگران برجسته که در علوم مختلف به ویژه علوم انسانی کار کرده‌اند، در سطح عام شناخته شده هستند؟ تعدادشان زیاد نیست. ما استادان زیادی را می‌شناسیم چون با خودشان و یا آثارشان مرتبط هستیم اما در سطح عام شناخته شده نیستند، البته جامعه کسانی را که در جراید حضور مداوم دارند، تا حدودی می‌شناسد. کسانی که کارشان تحقیق است، فرصت این حضور را پیدا نمی‌کنند و قصد این را هم ندارند. البته هستند افراد برجسته‌ای که کارهایشان به عنوان مأخذهای دست اول مورد مراجعه قرار می‌گیرد اما فقط در سطح پژوهشگران شناخته شده‌اند.
انتهای پیام
